Wat als loslaten je grote liefde betreft?

Tijdens de opgewekte begroeting merk ik aan mezelf dat ik blij ben met deze begroeting. Hij lijkt me te herkennen en zijn brede lach zonder tanden bevestigt me dat hij goed geluimd is vanochtend. Dit gaat de verhuizing hopelijk wat makkelijker maken.

Inpakken

Ook mevrouw wordt door mijn collega van ZuidZorg in haar rolstoel de woonkamer in geduwd. Zij kijkt wat bedrukt mijn kant op, waarschijnlijk denkend aan de dementie die er naast de lichamelijke klachten bij kwam. Ze begroet me en gaat zoals gewoonlijk meteen over tot actie. Voor meneer maakt ze het vaste recept: pudding met daarbij wat vruchtensap.

Tijdens het bereiden van haar eigen ontbijt stuurt ze mij aan, om ervoor te zorgen dat ik niets vergeet in te pakken. “Zakdoeken heeft hij ook nodig. En zijn kam, heb je zijn kam al? Een jas en een regenjas moet je ook inpakken, een regenjas, een regenjas!” Ik laat haar gaan, ben niet anders van haar gewend en reageer waar nodig. Ik probeer deze ochtend ook voor haar, of misschien juist voor haar, zo soepel mogelijk te laten verlopen. Ondertussen hoop ik maar dat ik voor hem, en de zorg daar, niets vergeet. En dat het dadelijk allemaal soepel verloopt…

Op weg naar nieuwe veiligheid

Meneer en mevrouw eten op de vaste plaatsen, met de ruggen naar elkaar toe, hun ontbijt. Oh, als hij maar om kan gaan met de dingen die anders zijn dan de vaste patronen hier thuis. Wat hebben we met z’n allen hard gewerkt om veranderingen hier in huis, die nodig werden door ontstane, door te voeren. En wat is ons in kleine stapjes veel gelukt. En nu is dan toch het moment gekomen. Het is niet meer veilig om hier te blijven wonen. Wanneer hij aan de wandel gaat, is zelfs met een GPS-systeem, of alle andere snufjes die we tegenwoordig voorhanden hebben, de nacht gewoonweg te koud.

Het eten is op, de tassen zijn gepakt en inmiddels is het ook tijd om te gaan. Wanneer ik meneer vraag om mee te gaan, kijkt hij wat vertwijfeld maar staat rustig op, even vrolijk als voorheen. Leunend op mijn arm wil hij naar buiten lopen. Ik zie mevrouw toekijken en dan roept ze nog snel: “Kusje...!”. Hij loopt terug en geeft haar een kus. Als hij naar buiten loopt, vertelt hij dat hij een stukje gaat rijden. Zij kijkt stil toe en weet dat dit het laatste moment was samen met haar man, in hun huis…

Ellis van Raay